kalkıyorum, aynaya bakıyorum,
yüzümdeki yastık izlerinden hayatlarından aforoz edilmiş
insanları görüyorum.
kan yerine mutsuzluğun dolaştığını HİSSEDİYORUM damarlarımda.
mutlu olmuyorum,uyanıkken yanımda olan ama sevmediğim kadınlarla.
onlarda anlamıyor ve katlanabilmem yarım saati geçmiyor.
mutsuz oluyorum insanları sevmediğimi söylediğim kadınlarla.
tembel bir yaz yağmuru gibi fazla kalmıyorum dışarıda.
üzdüğümü sandığım insanlara görünüp gidiyorum, beynimdeki karanlığa...
eve geliyorum, zamanım dolduğunda.
gece karartıyor bulutların neşesini,
aynen uyanık olmanın hayallerime yaptığı gibi..
aynaya bakıyorum sonra,
yastık izleri siliniyor zamanla,
tıpkı hayatımdan ansızın giden sevdiklerim gibi..
hayatı anlıyorum,
keşmekeş bir sessizliğe bürünüyorum, uyuyorum..