BİR ŞAİR KENDİNCE

meteliğe kahır sıktığım
bu zamanlarda,
kulağımda hıçkırıklarım yerine
ılık bir ses duymak isterdim

aklımın
yalnız kalma isteğinin bittiği
taze tevellütlerdeki
çaresiz,
yardıma muhtaç anları yaşarken
bir beni
birde bu yalnızlığın
nedenini düşünüyorum.

Yılların apansızca ilerlemesi
ve her gelenin
gidenin aratma gerçekliği
ne
anlayabilmemize izin verdi
hayatı,
nede yağmur yağdıran yüzümüzü
yaslayacak
bir omuz bulabilmemize..

artık;
sonbahar yaprakları düşmüş yollara
bir o yana bir bu yana, savrulan
umutlarım gibi..
ışıklar tılsımını bırakmış geceye
eğlenceli değil
ürkütücü sanki
bu mağmum gece

Gidilen en uzun yoldaki
kalınan en kötü otelin
küçük odasında yalnızım şimdi.
önümde
bir kağıt-kalem sadece,
camın buğusunda gördüğüm
kim bilir
hangi kaybolmuşluğa
ağlayan
isimsiz bir şair kendince..

Mevsim Bahar

Rüzgar esiyor soldan
esiyor hızlı,
hızlı ama soldan
ışıklar geliyor
aydınlatıyor soldan
aydınlatıyor ama
Us Donuyor
ve eriyor soldan

kalbim hızlı
kalbim aydınlık
ve atıyor
atıyor ama soldan.

İçime süzülüyor
bir mevsim.
mevsim hızlı
mevsim aydınlık

mevsim Bahar..

IŞIKLAR

Sessizliğe yürüdüğüm
uğultulu akşamlarda,
ışıklarını mı seyretsem bu şehrin
yoksa
aklımdan çıkmayan
hayalini mi?
işsiz, ıssız
ve
yağmursuz bir yazın
ayaklarımdan geçmesi
değil de;
gelmemen birtürlü
zor bu şehirde.

"Gelmemen":
konusu bilinmeyen
seyirsiz bir filmde
tek faili meçhulum.
korkarım
yaşayanlar şehrinde
artık yokum..